Niepozorny ciałem, wielki duszą i umiejętnościami, wszechstronny talentem. Tytan pracy, geniusz mimiki, czarujący w swej przesadnej, jak mawiali jego przeciwnicy, gestykulacji. Niezwykle muzykalny (był utalentowanym pianistą). Najgenialniejszy, obok Chaplina, Keatona, Bourvila, Ferdandela, komik XX wieku. Rozkwit talentu przypadł na lata realizacji serii o zwariowanych żandarmach. W międzyczasie powstały takie perełki, jak "Wielka włoczęga" (scena marszu z Bourvilem, zamianą butów przeszła do historii kina), "Oskar" ( pamiętna scena n nosem), genialny "Skąpiec", "Mania wielkości"czy przezabawne "Skrzydełko czy nóżka", które ugruntowały pozycję aktora na szczycie. Nie zrażały go niepochlebne opinie dotyczące ubóstwa jego warsztatu aktorskiego, co nie znaczy, że nie bolały. Złośliwcy wytykali aktorowi, że bezładne machanie kończynami, strojenie min, skakanie po planie to główne jego atuty. Szkoda, że nie wnikali głębiej, co też pod tymi gestami się kryło i co aktor chciał przez nie powiedzieć. A mawiał poprzez gesty i mimikę bardzo dużo, ciekawie , mądrze i śmiesznie, tylko nie wszystkim odbiorcom dane było trafnie to odebrać i ocenić. Jednym z jego przeciwników był Jean Gabin; po latach zagrali jednak wspólnie w filmie. Powściągliwość i opanowanie Gabina , temperament de Funesa i klasa obudwu panów przyniosła bardzo ciekawe (śmieszne!) efekty. Pracował ( starał się, żeby tak było) tylko ze znanymi mu ludźmi, był wtedy swobodny i nie marnował czasu na przyzwyczajanie się do obcych. Był wymagający - jako aktor i jako reżyser. Potrafił do znudzenia powtarzać ujęcia, choć inni uważali, że już za pierwszym razem wypadło ono genialnie.
Wulkan energii, jakim był Louis de Funes, dwukrotnie otrzymał sygnał od organizmu, by odpocząć. Za pierwszym razem aktorowi udało się organizm przechytrzyć. Mimo zakazu lekarzy nadal występował, nadal realizował filmy, choć na zwolnionych obrotach.
Drugiemu atakowi serca nie można było już zapobiec. Louis de Funes odszedł 27 stycznia 1983 r. Pozostało po nim wiele wspaniałych komedii (ale nie tylko), wiele radosnych wspomnień i to, co nie jest dane każdemu aktorowi - uśmiech jego wielbicieli, jaki rozkwita na ich twarzach, na samo wspomnienie aktora.